เคยคิดว่าเราเตรียมตัวไว้ค่อนข้างดีแล้ว
คิดมาตลอดว่า ถ้าวันนี้มาถึงเราน่าจะเข้มแข็งมากพอ
แต่เอาเข้าจริง กลับทำไม่ได้ อย่างที่เคยคิดไว้
มันเป็นอาการแบบกลั้นน้ำตาไม่ไหว จุก พูดไม่ออก ไม่รู้จะบรรยายยังไง
คิดถึงภาพเก่าๆ คิดถึงเสียงหัวเราะ ที่ไม่มีอีกแล้ว
มันเป็นน้ำตาของหลายๆความรู้สึก ทั้งเสียใจ เสียดาย โกรธ ไม่เข้าใจ สับสน สงสาร
แล้วยิ่งมาเห็นแม่ร้องไห้ ยิ่งสงสารจับใจ แค่คิดว่าถ้าเราต้องมาทำศพ น้องเรา เราจะทำใจได้ยังไง
หนำซ้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่แม่ต้องเสียน้องไปเป็นคนที่สอง
อายุเราตอนนี้จะ 30 ต้องเจอความสูญเสีย ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 5
ครั้งแรกๆ เรายังเด็ก เรายังไม่ค่อยเข้าใจอย่างลึกซึ้ง แต่มาวันนี้ วันที่เราเรียนรู้อะไรมากพอ และด้วยประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา ทำให้เรารู้สึกมากกว่าทุกๆ การสูญเสียทีผ่านมา
อยากให้เรื่องนี้เป็นมุมตลกโง่ๆ แล้วน้าน้อยตื่นมา แฮร่…ใส่ ตามด้วยเสียงหัวเราะอันยียวน เหมือนทุกๆครั้ง
ไอ้ความรู้สึก หวิวๆ นี่มันอะไรกันนะ
อ่อ ฉันต้องเรียนรู้ และทำใจให้ชิน สินะ
