พอมีใครบางคนพูดถึงชีวิตวัยเด็ก มันอดไม่ได้ที่ทำให้เราได้ย้อนคิดมองตัวเอง พยายามคิดย้อนกลับไป ให้มากที่สุด และเรารู้สึกว่าภาพที่เก่าที่สุดในหัวเรามีคือ ร้านก๋วยเตี๋ยว ของแม่ ซึ่งเอาจริงๆคือไม่มั่นด้วยซ้ำว่า แม่ขายก๋วยเตี๋ยวอะไร แต่จำได้แน่ๆว่าแม่เคยขายก๋วยเตี๋ยว ความทรงจำที่จำพ่อได้ ที่พอมีอยู่ในหัวแล้วพอนึกได้คือภาพที่พ่อกลับมาจากทำงาน ที่คิดว่า กลับมาจากการขับรถตุ๊กๆ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อเคยทำงานที่โรงงานไม้ ศิวพล (น่าจะสะกดแบบนี้) แล้วพอเลิกงาน พ่อก็จะออกไปขับรถตุ๊กๆด้วย พ่อทำงานหนักมาก ทำงานสองอย่าง ทำให้พ่อพักผ่อนน้อยและต้องอาศัยเครื่องดื่มชูกำลังจำพวกกระทิงแดง เพื่อกระตุ้นให้มีแรงทำงานเสมอๆ แม่เองแม้จะขายของอยู่บ้านแม่ก็ขายเครื่องสำอางควบคู่ไปด้วย จำได้ว่าเป็นสุพรีเดิร์มมั้ง

ไม่เคยมีความทรงจำช่วงไหนที่ทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตมันยากลำบากเลย จำได้ว่าพ่อกับแม่เคยพาไปเที่ยว พุทธมณฑล จำได้ว่าเคยมีงานเลี้ยงวันเกิดเป็นของตัวเอง จำได้ว่าเคยมีหมวกขนมิ้งสีน้ำตาล เป็นหมวกที่มีหางด้วย

ไม่รู้ทำไม ที่คิดถึงวัยเด็ก แม้จะไม่มีความทรงจำที่แย่ แต่หลายทีทำให้รู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูก บางครั้งก็มีคำถามเข้ามาในหัว ว่าถ้าหากวันนี้มันไม่เป็นแบบนี้หล่ะ หากเรื่องราวในอดีตไม่ได้เกิดขึ้นอย่างที่เราพบเจอมา ชีวิตของเราจะเป็นแบบไหน

และพอค่อยคิดช่วงชีวิตยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ทำไมยังมีอีกหลายอย่างที่เรารู้สึกเสียดาย มีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ และหลายครั้งที่เราให้โอกาสดีๆหลุดลอยจากเราไป

แม่เราต้องทำ ต้องคิดอะไรมากมายเหลือเกิน เพื่อให้เรามีชีวิตที่เราต้องการ และพอคิดมาถึงตรงนี้

 

ตอนนี้เราอยากทำอะไร?…

 

อยากอยู่กับแม่ … ไม่รู้สิ วันก่อนฝันไม่ค่อยดี จำไม่ได้นะว่าฝันว่าอะไร แต่จำความรู้สึกได้ว่าไม่ดี ฝันวันที่แม่นั่งรถจาก กรุงเทพกลับไปบ้าน เพราะมาส่งน้องเข้าหอพัก ก่อนเรียนมหาลัย

อยู่ดีๆก็รู้สึกเป็นห่วงมากๆ กลัวแม่เหนื่อย กลัวแม่เหงา เพราะน้องมาเรียนกรุงเทพ กลัวไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่เป็นคนที่ห่วงคนอื่น นอกจากลูกแล้วแม่ก็เป็นห่วงป้ามากๆ แม่เคยเล่าให้ฟังว่า บางครั้งได้คุยกับป้าแล้วแม่ก็อดร้องไห้ไม่ได้ เพราะแม่เป็นห่วงป้า ป้าเองก็มีหลายเรื่องให้ต้องคิด และทำงานหนักเหมือนกัน หนักกว่าแม่ซะด้วยซ้ำ ยิ่งตอนนี้ล้มแขนหัก แม่ก็คงเป็นห่วงป้ามากๆ

 

ดึกทีไรคิดถึงแม่บ๊อยบ่อย จะโทรไปก็ไม่อยากปลุกแม่ เพราะแม่นอนแต่หัวค่ำ

 

โชคดีหน่อย ช่วงปลายเดือนกลับบ้านไปหาแม่

 

กลับบ้านทีไรไม่อยากกลับมากรุงเทพเลย

 

เวลาเลิกงานก็อยากกลับบ้านมาเจอหน้าแม่ อยากมีเวลาหัดทำกับข้าวอร่อยๆให้แม่กินบ้าง ไม่ได้ทำกับข้าวนานแล้วตอนนี้ทอดไข่ยังไม่มั่นใจเลยว่าจะอร่อยมั้ย แม่ทำกับข้าวให้กินตั้งแต่เกิด แต่จำไม่ได้เลยว่าแม่กินกับข้างที่เราทำกี่ครั้ง

 

คงไม่ใช่ไม่อร่อยนะเพราะไอ้เปิ้ลมันก็บอกบ่อยๆว่ากับข้าวเราทำอร่อยกว่าแม่ เพราะแม่ชอบทำเค็ม 555

 

ยังจำได้อยู่เลยว่าแม่สอนผัดผักเป็นเมนูแรก แม่บอกว่าหัดทำไว้เวลาแม่ไม่อยู่จะได้ทำกินเองเป็น จะได้ทำให้น้องกินได้ ตอนนั้นเราคงไม่ทันคิด ให้ถี่ถ้วนว่าแม่หมายความว่ายังไงกันแน่?

ชีวิตนี้แม่เป็นทุกอย่างเป็นแม่ เป็นพ่อ เป็นเพื่อน เป็นอะไรมากมาย มากพอที่คนๆนึงจะเป็นได้

บางทีก็คิดนะ จะทำยังไงถึงจะตอบแทนสิ่งที่เค้าให้เรามาได้หมด

อืมมมม…

ไม่มีทาง ไม่ทางที่จะตอบแทนได้หมดเลยจริงๆ

 

โลกอย่ารีบใจร้าย ทดสอบเราด้วยวิชาที่เราไม่ชอบนะ ขอเวลาเราหน่อย