มีเวลามากขึ้น ได้คิดถึงตัวเองมากขึ้น ไม่ต้องคอยแคร์ ความรู้สึกคนอื่น
อาจจะมีดิ่ง ดาวน์บ้าง บางทีซึมๆ แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้น ใช้เวลาหน่อย แต่เดี๋ยวดีขึ้นเอง
บอกลาทุกวินาทีที่ไร้ค่า ไม่เหนื่อยที่ต้องพยายามยิ้มทั้งๆ ที่หัวใจแหลกสลายเป็นผุยผง
รักษาหัวใจคนอื่น แต่ลืมรักษาความรู้สึกของตัวเอง ละเลยไม่ใส่ใจ รู้ตัวอีกที แทบไม่เหลือชิ้นดี
ดันโง่ เอาหัวใจ ไปผูกไว้กับรองเท้าของคนอื่นตั้งนาน ทุกย่างก้าวของเค้า เลยมาเป็นความเจ็บปวดของเรา
หน้าไม่อาย ที่หลงคิดเข้าข้างตัวเองอย่างโง่ๆ ว่าเค้าอาจจะคิดเหมือนกับตัวเอง
